Wells Tower’ın ilk hikaye kitabı: Her Şey Yakıldı, Her Şey Yok Edildi
Tower, işleri ters giden ve hayatları bir anda alt üst olan insanlara odaklanıyor. Yine de bu karakterlerin hayata tutunmak için küçücük de olsa umutları ve destekleri vardır. Atılacak son bir mermi. Karısı, arabanın ön camındaki ayak izinin kendisininkiyle eşleşmediğini fark edince evden kovulan bir adam.
Üvey babası tarafından ısırılan bir genç. Ormanda kaybolan leoparın gelip onu almasını bekleyen bir çocuk. Viking akıncıları, hayalperestler, başarısız mucitler, bahtsız babalar ve inatçı oğullar. Bu dünya darmadağın oldu, her şey yandı, her şey mahvoldu. Wells Tower, vahşi bir zekayla edebiyatta özgün bir sayfa açıyor.
Tam anakaranın günlük alışkanlıklarına dönerken, biri Kuzey Denizi’nin ötesindeki ejderhalardan ve ekinlerin başına bela olan felaketlerden bahsetmeye başladı. Hepimiz onun kim olduğunu biliyorduk.
O, Naddod adında, son on yıldır ejderhalar ve ekin felaketleri konusunda cadı doktoru olarak tanınan ve aynı zamanda gümüş sikke basan herkese savaş malzemeleri getirdiği bilinen, dönek bir Norveçli keşişti.
Söylentilere göre Naddod işini, geçen sonbahar Ekin Ayı’ndan sonra Northumbria’yı yağmalayıp terör estirdiğimizde halkı rahatsız olan Lindisfarne Adası’ndaki bir manastırdan yürütüyordu.
kuvvetli rüzgarlar esiyor
Şimdi güçlü batı rüzgarları uludu, dünyayı kasıp kavurdu ve çimleri yerden çekti. Benekli yaraları olan alabalık ortaya çıktı ve doyumsuz çekirgeler buğday yığınlarına yapışarak uludu.
Bunları aklımdan çıkarmaya çalıştım. Üç ay boyunca Hibernia kıyılarını yağmaladığımız için evimizden uzaktaydık ve şimdi Pila hanımla yeniden bir araya gelmiştim ve bu bitmeyen yaz günlerinde evimizin cennete çok yakın olduğunu düşündüm. Evimizi Pila ile birlikte yapmıştık.
Geniş mavi bir fiyordun arazinin göbeğine sıkıştığı hoş bir ovada, çamurla sıvalı kısım, dokuma duvarları olan şirin bir kulübeydi. Yaz akşamlarında genç karımla evimizin önünde patates şarabıyla oturur, turuncu eteğiyle güneşin ufku kaplamasını izlerdik.
Güzel ve mütevazi duygular…
Böyle zamanlarda insan, sanki Lordlar önce burayı, bu anı yaratmış ve sonra bizi sadece orada olup tadını çıkaralım diye yaratmış gibi hoş bir alçakgönüllülük duygusuna kapılır. Pila’yla çok sevişiyor, hayattan zevk alıyor ve yatakta sımsıkı sarılıyordum ama bunun ne anlama geldiğini evin yanında uğuldayan keskin rüzgarları duyduğumda biliyordum. Biri gemiyle üç haftalık bir boşlukla buradan yazımıza giriyordu ve muhtemelen bu yüzden kıçlarına bir kırbaç vurmak gerekiyordu.
Tabii ki Sarışın Djarf, karısı o ejderhaların kıyıdan iç kısımlara kanatlarını çırptığını görmeden önce saldırmaya hazırdı. Gemimizin kaptanıydı ve savaş manyağıydı. Savaş açgözlülüğü o kadar feci ve bulaşıcıydı ki, bir keresinde bir Frank köle sürüsünü kendi vatandaşlarına işkence etmek ve onlara zarar vermek için doldurup güneye sürmeye yönlendirdi.
Köleler…
Köleler durumu fark edene ve aniden tavırlarını değiştirene kadar dört gün çok düzgün yağma geçmişti. Köleler onu arkadan yakalayıp etrafını sardığında, Djarf, Ren Vadisi’nin iç kesimlerinde güreşiyordu; yedek askeri güçler, çocuklardan ve köylülerden oluşan yedek askeri güçler, düzenli bir şekilde bu vadide ilerliyordu.
Orada bulunanlar, Djarf’ın tamamen çılgına döndüğünü ve çılgınca iki geniş ağızlı savaş baltasıyla saldırdığını, önündeki koçanın üzerindeki tahılları çiğnediğini ve baltaları kırıldığında birinin kopmuş bacağını alıp sopa olarak kullandığını söylediler. açık olduğunu söylüyorlar.
